Avondje uit achter de rug. Flink gelachen, gedronken en gerookt. ’s Ochtends brak wakker worden met een gore smaak in je mond en lichtelijk benauwd van al het roken. En dan zo’n paniekflits in je hoofd die je maar gauw wegstopt: ‘Ik zou toch niet…?’ Het kwam vaker voor dan me lief was. Elke (ex-) roker zal dat korte moment van existentiële terror wel herkennen. Eind vorig jaar had ik er tabak van en zei het vaarwel. Weg met die *kanker*zooi!
Mannendingen. Ze worden graag en vaak besproken in kroeg, lunchpauzes en mannenbladen. Ook vrouwenbladen doen regelmatig mee – al dan niet zuchtend. Er zijn behoorlijk wat vooroordelen over wat de ‘typische’ of ‘echte’ man is.
Net zoals er een hele lijst over vrouwen is, trouwens. Erg vermakelijk vaak deze stukken. Omdat ik met zowel een X als een Y chromosoom geboren ben val ik onder de categorie man.
Als je forenst moet je wat bedenken om de reistijd stuk te slaan. En mensen observeren vind ik leuk. Zo zie je elke dag een hoop volk tegen in de trein en op het station. En net zoals je vroeger je knikkers indeelde in ‘gewoontjes’ en ‘meteoren’, ga je onvermijdelijk ook categorieën van je medereizigers maken. Heel oppervlakkig, dat weet ik. Maar ik denk dat je er toch een hoop herkent. Ik kwam er tot 16:
Zal ik vandaag een blauw overhemd aandoen, of toch een witte? Met welke das knel ik mijn luchtpijp af? En wat past daar bij, de donkerblauwe of de bruine schoenen? Voor mannen met kantoorfuncties is de kledingkeuze nog beperkt. Gelukkig maar. Er zijn al elke dag keuzes teveel.
Afzien is het. In de snijdende kou. Damocles’ zwaard boven de licentie. Elf helden in het heilige geel en zwart die roemloos ten onder gaan. Pislucht in de gracht. Verschaald bierdamp in de wc’s. Het bestaan van een NAC support draait om het vinden van parels in de modder.
Zondagochtend, half negen. Wendy is aan het werk. En het eerste spitsuur in huize Krusemeijer is alweer voorbij. Een goed uur hoestdrank uitdelen, slijm opvangen, diarreebroeken verschonen en antibiotica toedienen. De hoogste tijd voor wat frisse lucht.
Fleurop verwacht vandaag recordomzetten. Postbezorgers wacht een hernia. Afrikaanse cacaoboeren hijgen nog na van de extra scheepsladingen die ze naar het Westen hebben verstuurd. En de nodige lovers zullen zich vanavond in een nieuw speelpakje kunnen wurmen. Ha, het is weer Valentijnsdag.
Donker en mistig. Bijna zeven uur in de ochtend. Het vriest slechts een graadje, al voelt het als een Siberisch dieptepunt. Je hoort de lucht steunen en kraken boven perron 6. Laat die intercity maar gauw komen. Om me heen zie ik een paar eenzame andere forenzen, kleumend net als ik. En daar staat ze, rusteloos. In een minirokje. Mét een panty, dat wel.