Dik ingepakt in skipak, snowboots en vers gekregen NAC sjaal zit hij op zijn kuipstoeltje. Met sterren in de ogen en een grote grijns op zijn gezicht. Vier-en-een-half jaar jong en nu al voor het leven supporter, het straalt er van af.
Noahs eerste avondje NAC komt toevallig tot stand. Bij een actie van een gele supermarkt wiens naam ik hier verder niet zal noemen rolt zijn naam uit het kokertje met prijswinnaars.
Avondje uit achter de rug. Flink gelachen, gedronken en gerookt. ’s Ochtends brak wakker worden met een gore smaak in je mond en lichtelijk benauwd van al het roken. En dan zo’n paniekflits in je hoofd die je maar gauw wegstopt: ‘Ik zou toch niet…?’ Het kwam vaker voor dan me lief was. Elke (ex-) roker zal dat korte moment van existentiële terror wel herkennen. Eind vorig jaar had ik er tabak van en zei het vaarwel. Weg met die *kanker*zooi!
Een zwoele videoclip, melancholische klanken en een herkenbare tekst over ludduvuduh. Als dertienjarig ventje die zich door zijn eerste kalverliefdes worstelde maakte Chris Isaaks ‘Wicked Game’ een diepe indruk. Een die nog altijd naresoneert als ik een prutdag heb.
Het is heel gebruikelijk dat ik in het grauwe januari in gedachten afreis naar de zinderende zomer. Soms vooruit naar wat nog achter de horizon zit. Vaak in de achteruitkijkspiegel van melancholie. Zo ook vannacht even, toen ik badend in het zweet van nicotinegebrek een poosje wakker was. Met het geestesoog gericht op de vorige dampende julimaand daalde er een besef neer dat ik jullie niet wilde onthouden: 4 lessen die ik kan trekken uit mijn geslaagde eerste 4-daagse.
En toen had je meer dan een half jaar niks meer gepost. Oeps! Blijkbaar lagen mijn prioriteiten elders op het moment dat de zon begon te schijnen. Dit schoot me te binnen toen ik gisteravond –strak van de cortisol- even met mijn nepsigaret in de schuur zat. Het is nu 48 uur geleden sinds ik tabak gerookt heb – en 18 uur sinds de laatste trek aan de elektrische damper.
Mannen en hun haar: het blijft voor sommigen een gevoelig onderwerp. Nu ben ik nooit gezegend geweest met een weelderige bos a la Jan Vayne, maar de laatste jaren begint het wel erg dun te worden. In een drukke straat groeit ook geen gras houd ik mezelf maar voor.
Ingeloot! Hoera, op weg naar het Vierdaagsekruis! En als tweede gedachte: shit, nu moet ik hem ook écht gaan lopen. In mijn eentje met 42000 anderen, want mijn beoogde Vierdaagsepartner is helaas uitgeloot. Werk aan de winkel Harmen!
Een donkere snelweg, mei 1999. De Kaatsheuvelse metalband Present Danger is met hun busje op weg naar huis na een geslaagd optreden. Hun eerste democd was nog niet zo lang uit en de jonge rockers hadden via een voorronde een podiumplaats op Paaspop weten te bemachtigen. Toen brak de hel los.
Mannendingen. Ze worden graag en vaak besproken in kroeg, lunchpauzes en mannenbladen. Ook vrouwenbladen doen regelmatig mee – al dan niet zuchtend. Er zijn behoorlijk wat vooroordelen over wat de ‘typische’ of ‘echte’ man is.
Net zoals er een hele lijst over vrouwen is, trouwens. Erg vermakelijk vaak deze stukken. Omdat ik met zowel een X als een Y chromosoom geboren ben val ik onder de categorie man.
Er kan weer een streep door één van mijn 101 doelen. In de afgelopen maanden heb ik in etappes van 5 de 50 Questions That Will Free Your Mind beantwoord. De opzet van deze vragenlijst intrigeerde me. Ik was benieuwd wat voor inzicht in mezelf het zou kunnen opleveren.