Wij Nederlanders zijn in één ding wereldkampioen: mopperen over het weer. Zelf draag ik regelmatig mijn steentje bij. We hebben in ons ministaatje ook niet bepaald reden tot juichen gehad met een druilerige lente en een goeddeels zompige zomer. Maar dat is slechts de buitenkant.
Koude handen. Koude voeten. Ik ken het niet. Alleen als ik net een half uur door de vrieskou heb gefietst zijn mijn vingers onder het vriespunt. Van de buitenkant dan, vanbinnen gloeit het altijd. Een straalkachel van vlees.
Begin dit jaar (2012) bevond ik mezelf voor een deur. Dat ik daar zelf de sleutel van had wist ik in een hoekje van mijn hart. Mijn hoofd wilde echter niet mee voor dit moment. Pas een paar maanden na de geboorte van Mara, ons onverwachte wonder, was ik zover.
Beide benen los van de grond. En een hoofd vol verkeersdrukte. Mijn state of being in een notendop toen ik vorig jaar januari voor het eerst aanklopte om hulp bij mijn tante Hanneke. Het besef dat ik als HSP net wat anders in elkaar steek als sommige anderen begon pas net te landen. Als zat ik in het gedicht van Yeats; mijn centrum hield het niet.